|
ندای انسانی از سرزمين جنگ
گفتند: روس را كشيديم. خوش شدم، با خود گفتم پس جنگ پايان ميابد و نان ما دو لقمه ميشود و درد ما كمتر. گفتند: كه اگر بجای حزبی ها( كمونست ها)، مجاهدين به قدرت بيايند افغانستان آرام و نان ما سه لقمه ميشه همان شد كه گفته بودند انها رفتند و مجاهدين آمدند. اما چی شد؟ نان آور خانه ما را كشتند، فرزندان ما را از مكتب دور ساختند و يك لقمه نان ما به هیچ رسيد. شهر و خانه ی ما را ويران كردند. گفتند: طالبان ميايند اينها نماينده گان خدا اند و احكام خداوندی را عملی مي كنند و نان ما به چند لقمه چرب تبديل مي شود . اما بدتر شد . حق ازادی و انسانيت را از ما گرفتند. باز صدا ها بلند شد كه افغانستان تغيير مي خورد، طالبان تروريست اند و امريكا جان برای ما آزادی و دموکراسی مي دهد. باز هم خوش شدیم با خود گفتیم كه اين بار حتمن نان ما چرب تر شده و از سياه پوشان نجات پيدا مي كنيم. خواننده های عزیزم ! لشكر امريكا و دها كشور ديگر در ديار ما سرازير شدند و از خوشی در لباس نمی گنجيدیم . قهقه خنديدیم و از خدا شكر گزاری كردیم ، با خود گفتیم، بلاخره شكم فرزندان ما سير خواهد شد و ما هم ازادانه زيست و كار خواهیم كرد. كرزی آمد و رفت . حكومت وحدت ملی آمد و غنی جان رئيس صاحب شد و ميليارد ها دالر آمد و رفت اما، ما با فرزندان ما همان كه بودیم، ماندیم و بدتر شدیم . حالا از بركت جهانيان نه خانه داریم و نه هم غذا. خانه ی ما مثل وطن ما نه ستون دارد و نه هم سقف. حالا ميگویيم كه اگر " جهاد برای آزادی بود، پس چرا پس از خروج روس ها افغانستان نه تنها ازاد نشد، بلكه بيشتر در گرو بيگانه گان قرار گرفت و من و ما بيچاره تر شدیم؟ جهاديان!!!؟؟؟ شما براي بيرون كردن يك کشور گويا جهاد كرديد، اما چهل ديگر را وارد! شرم و ننگ باد.
"صمد كارمند 15 فبرورئ 2017
|
