شرح مختصر زندگی نامه زهره واحدی اختری

زهره واحدی اختری بنت عبدالواحد در سال ۱۹۸۴ در کابل چشم به جهان گشودم . بعد از جنگ های داخلی در افغانستان و هرج و مرج گسترده در ولایت ها مجبور شدیم به کشور پاکستان مهاجر شویم و مکتب ابتدایی را در مهاجرت به پایان رسانیدم و بعد از روی کار آمدن نظام جمهوری اسلامی افغانستان مجددا برای تکمیل دوره تعلیمی دوره لیسه را آغاز و در سال ۲۰۱۳ از مکتب خواجه عبدالله انصاری در شهر کابل فارغ گردیدم و در سال ۲۰۲۰ شامل پوهنتون در رشته ژورنالیزم شدم ولی متأسفانه با حاکمیت گروه محتجر طالبان و سقوط نظام جمهوری افغانستان تحصیلات بنده ناتکمیل باقیماند.
در سال ۲۰۱۵ نمایشگاه و شرکت لباس زنان و اطفال را تحت نام زهرا فیشن تأسیس نمودم همچنان مدیر عمومی در یکی از بانک های خصوصی در کابل بودم در کنار سرمایه گذاری و تجارتی که داشتم بازهم آرام ننشسته بودم و فعالیت مدنی و دفاع از حقوق زنان بخشی از امور کاری و حس وجدانی بنده بود .
۱۲ سال فعال مدنی ، فعال حقوق زنان برای تحقق عدالت انجام داده ام بخصوص در تحولات اخیر افغانستان اولین خانمی که در جاده بیرون شدم و صدای حق و عدالت را فریاد زدم و در مقابل ظلم و استبداد گروه طالبان ایستادگی نمودم ، راهپیمایی های را راه اندازی نمودیم ، اما تاریخ ۱۹ جنوری روز سیاه برای خانم های معترض و بنده بود که در این روز ۴ تن از همکاران بنده توسط گروه طالبان دستگیر و شب هنگام سراغ بنده آمدن که من توسط همسایگان توانستم فرار کنم و در تاریخ ۲۲ جنوری به پاکستان مهاجر شدم و جان خود و خانواده ام را نجات دادم .
هر چند که در جریان فعالیت های مدنی که در افغانستان انجام داده بودم چندین مرتبه تهدید به مرگ شده بودم ولی از مبارزه و بلند کردن صدایم کوتاهی نکردم .
امروز قویتر از دیروز مبارزه می کنم و برای رسیدن به حق و عدالت ایستادگی مینمایم.
حالا بعد از سپری نمودن مشقت و سختی های طاقت فرسا و بی سرنوشتی در مهاجرت دستاوردهای قابل لمس را توانستم بدست بیاورم .
۱_مسوول اجماع بین المللی زنان افغانستان در پاکستان میباشم .
۲-عضو جنبش زنان مقتدر افغانستان .
۳- عضو سازمان اجتماعی و مدنی جوانان روشنفکر و فعال حقوق زن روند همگرایی و دولت زنان افغانستان در تبعید
۴- بنیانگذار و عضو رهبری دادخواهان save us
مبارزات من ادامه دارد تا به حق و حقوق خویش دسترسی پیدا کنم .
همچنان در اثر فراموشی و بی سرنوشتی مهاجرین و بی توجهی یونیسیار ، سازمانها و نهادهای حقوق بشری و کشورهای مهاجرپذیر در تاریخ ۱۸ اپریل ۲۰۲۲ دست به دادخواهی زدم و این دادخواهی ۷۴ شبانه روز میشود که ادامه دارد تا صدای ما مهاجرین فراموش شده و بی سرنوشت افغانستان به گوش جهانیان و مسوولین ذیربط برسد .