|
|
چگونگي استقرار صلح و ثبات و راه حل ها ؟ !
سید نظام الدین وحدت
در قدم نخست عدم موجودیت دولت در افغانستان مطرح است . اين بزرگترين مانع در برابر جريان تامین صلح و ثبات در وضعیت کنونی در کشوراست . حكومت به مفهوم واقعي آن چهار چوبی ملی ، منطقي و قانوني است كه زير چتر حمايت ملت قرار داشته باشد و حكومتي كه اساس علمي و صبغه قانوني ملی و بین المللی داشته باشد قانون اساسی نوعیت نظام و ساختارهای اساسی آن که عبارت است از قوه اجرائيه، مقننه و قضائيه با صلاحیت های پیشبینی شده در قانون اساسی و هماهنگ داشته باشد كه نه تنها آحاد مردم بلکه کشور های جهان نيز آنرا به رسميت بشناسند . در جهان کنونی صرفآ تسلط جقرافیایی و نظامی مقبوليت يك رژيم پنداشته نمي شود وموجب به رسمیت شناخته شدن و اعتبار آن نزد جامعه بین المللی نمیگردد، چنانچه شاهد آن در کشور خود و سایر کشورهاهستيم ، منبع حيات يك حكومت و دوام آن نظام سياسيی ابتدا حمایت مردم يك كشور وسپس نظام بین الملل است . هر یک از گروه های سیاسی واجتماعی اکنون باید این حقیقت را درک کرده باشند که به تنهای قادر به کسپ وحفظ قدرت وایجاد حاکمیت پایدار نیستند. مگر اینکه از بخشی از مطالبات شان دست بردارند۔ راه حل مشکل امروزی افغانستان نیازمند باز نگری ملی از طریق بر پای کفتگو های صادقانه وسازنده ملی است. اول تعریف مختصری از صلح ؟ صلح به لحاظ ماهوی یعنی عدم منازعه بالای موضوع و یا اختلافاتی که قبلا موجب مجادله و محاربه شده بود . یعنی قبول این حقیقت که طرفین بالای اختلافات خود به مذاکره می پردازند تا مجادله و محاربه ! امروز همه طرف ها بطور علنی این حقیقت و واقعیت را قبول کردند که از را ه جنگ مشکل حل نمیشود یعنی همه طرف ها به عدم موفقیت درجنگ اعتراف کردند . قدمی دوم ؛ به چارچوب و اجندای نیاز است که همه طرف ها بالای آن به موافقه می رسند که الویت ها ومطالبات طرفین را برجسته می سازد . قدم سوم : میزان علاقمندی و واقعیت نگری دو طرف در جریان مذاکرات روشن میشود تامیزان صداقت ومنطق هر طرف را روشن گردد. چهارم : سنجش نقاط توافقی و اختلافی دوطرف است که مسیر و طولانی بودن مذاکرات را به نمایش میگذارد. خواهش من از هموطنان و دوستان این است که قضاوت شان را مرحله وار مستند و اصولی ارائیه نمایند زمان زمان احساسات و یکجانبه نگری نیست . بخش از اختلافات در افغانستان طبعی هم است مثل تفاوت های فرهنگی ، اجتماعی واقتصادی بخصوص میان شهر و ده ، متاسفانه در صد سال اخیر بطور خاص دو دهه گذشته هیچ تلاشی برای کم ساختن فاصله شهر و ده (قریه ) صورت نگرفته عملا تفاوت های هولناکی میان شهر و ده وجود دارد به همین دلیل به آسانی میشود مردم ده را علیه شهر مسلح کرد این علت اصلی وضع موجود است. امیدوارم با خویشتنداری به استقبال مذاکرات بین الفغانی برویم که میتواند مبنای آن توافقنامه دوحه باشد ،بجای جمهوریت هیئآت از نمایند گان گروها وقشر های مختلف جامعه افعانی شرکت کنند تا از یکطرف این نوع مذاکرات حمایت وهمرایی جامعه بین المللی را به همرا داشته باشد واز طر ف دیگر برای جامعه افعانی وسیله وصل با همدیگر شود . در چوکات (گفتگو های بین الفغانی ) تحت نظارت بین المللی میشود به مداکرات معنا بخشید . از احساسات محض پرهیز کنیم . سید نظام الدین وحدت
|
