صداقت

صمد كارمند  

روزی و روز گاری پرسيدم:

صداقت!

آخر تو چيستی؟

صداقت،با لبخندی گفت:

مگر چيزی اتفاق افتاده؟

خنده ی تلخ و رنجدهنده ی وجودم را ناآرام ساخت،

گفتم: هيچ .

با نگاه سوْال بر انگيز گفت:

صداقت، جوهر انسان و مالك دلهای ایشان است. 

صداقت،مفهوم واقعی آدميت است،

و در قلب سرشار از عشق و محبت،جایگاهی دارد. 

صداقت، بزرگی چون دل نیکویان را داراست و چون گلستان،مملو از عطر گل های زیباست.

صداقت ، پاكيست

و صداقت،گوهر عالي است که روح را آسایش می بخشد و انسان را به مقام بلند انسانیت می رساند. 

در حالي كه اشك از چشمانم جاری بود، با خودم گفتم:

پس چرا انسانها در نهان شان پراز رنگ و نیرنگ اند و در ظاهر چيز ديگری.

و چرا ما از نبود صداقت می سوزیم و مدام در رنج هستیم؟

چراهمیشه با خود و با دیگران در جنگيم،چرا؟