تخريب زنان و مشكلات شان

فرحت زیبا یوسفزی

چرا كشور ما افغانستان و مردم آن نسبت به جهانيان عقب مانده اند از ترقي و پيشرفت؟

چون كه هميشه در تخريب همديگر هستند، تخريب مستقيم و غير مستقيم حتي اگر براي از بين بردن ديگران از هر طريق كه باشد بي انديشند باعث عقب ماني خودشان نيز ميگردد.

چرا همان مدتِ با ارزش كه براي ناراحتي ديگران به هدر ميدهند به فكر آبادي كشور شان و خود را از تاريكي ها و بدبختي ها نجات نمي دهند؟

در اين عرصه قشر زن بيشتر صدمه ميبينند، چون با تاسف در افغانستان به نظر تعداد فيصدي زيادي از اشخاص پيشرفت زنان را ناممكن ميدانند.

در صورت كه اين امر ممكن شد مي پردازند به آزار و اذيت و تخريب. آنها از طريقه هاي مختلف و هر راه كه شده امتحان مي كنند. 

در حالي كه انسان ها اعضاي يكديگر اند و اين بايد در فطرت شان ميبود حمايت از همديگر.

نميدانم چگونه قلب شان قبول مي كند كه زنان را اذيت و آزار كنند و از اين عمل زشت لذت برند.

اين در شان انسانيت و بشردوستي نيست.

افغان ها فعلاً در يك شرايط بد و بدتر به سر ميبرند و مهاجرانِ كه از كشور ها و ولايات ديگر مهاجر شده اند به مركز به يك حالت نابساماني قرار دارند، آمد زمستان زندگي را بر آنان تاريك تر و تلخ تر ساخته است، نكته كه بيشتر اندوهگين و دور از انسانيت است، آزار و اذيت زنان مهاجر كه شوهر، فرزند، برادر و يا هم پدر هايشان را در جنگ ها از دست داده اند، از سوي اشخاص ناشناس است كه اين خود نشان ضعيف بودن و ناتواني كشور و دولت را به معرفي مي گيرد. 

به زنان و عزت آنان بايد حرمت گذاشته شود و همكاري شوند تا نفقه خود و خانواده خويش را تأمين نمايند، 

آنان به كمك دولت نيازمند اند تا خانواده كه پدر و همسر خويش را از دست داده اند مصارف روزمره آنان را تأمين نمايند. اما كجاست انسانيت و بشر دوستي و هميشه مي پردازند به آزار و اذيت آنان. كه براي از بين بردن چنين فرهنگ ناشايسته بايد اقدام جدي صورت گيرد. 

آينده آنان مثل هزاران زنِ كه بي سرنوشت شدند و به بي راهه ها برده شدند مواجه ميگردند. 

بعضي آنان از نهايت مجبوريت به چنين عمل هاي زشت دست مي زنند، چون ديگر راهِ براي تأمين مصارف خانواده شان ندارند و بدبختانه بعضي ايشان بر روي جاده ها گدايي مي نمايند و بازهم بعضي انسان هاي كه صرف اسم شان انسان است مي پردازند به آزار و اذيت آنان.

زنان و استعداد ها در همه شرايط نياز به حمايت مردم و دولت همان كشور دارد، نه به تخريب.

مسأله مهم ديگر كه باز هم مي خواهم كوتاه بپردازم فقر و ناداري سبب شده كه زنان دست به استفاده مواد مخدر بزنند، اين خيلي درد آور است كه به دليل نداشتن مواد غذائي، أطفال شان را از طفليت به مواد مخدر آغشته مي كنند. با وجودي كه وزارت صحت عامه تا جايي از اين عمل جلوگيري به عمل آوردند اما بعد از تداوي آنان بازهم با فقر و مشكلات اقتصادي دست و پنجه نرم مي كنند حتي كه دوباره رو مي آورند به استفاده مواد مخدر.

خانواده هاي بي شماري اند در مركز و ساير ولايات كه از عدم داشتن اقتصاد خوب بي بهره اند و با فرا رسيدن زمستان نياز هايشان بيشتر مي گردد، كه بدبختانه دست به خريد و فروش مواد مخدر مي زنند و همين طور صد راه هاي زشتِ ديگر.

راه حل اين ها كه بازهم تاكيد ميكنم فراهم سازي كارگاه هاي كاري از طرف دولت است كه بايد به مشكلات آنان دسترسي شود و آينده جوانان و زنان نبايد ناديده گرفته شود، اينجا سرزمينيست كه بيشتر از هر چيزي به تلاش هاي جوانان و زنان كه شاخص هاي مهم و ارزشمند را دارند نيازمند است، پس اميدوارم آواي ما منحيث كسي كه كه مي خواهد كشورش از بدبختي هاي پي هم نجات يابد به گوش ها و بلند پايه ها برسد.

تا زماني كه ما حقيقتاً دست به دست هم ندهيم و از شعار هاي بي عمل نپرهيزيم اين خواسته ها صرف به آرزو و اميد باقي خواهد ماند. 

پس خيانت و بي اتحادي را كنار گذاشته، بياييد براي همديگر خدمتِ نماييم و همديگر را از اين عالم تاريكي ها نجات دهيم كه اين را خداوند متعال و انسانيت تقاضا دارد و در فطرت انسان حقيقي بايد همين باشد صداقت و راستي، طلب نيكي و در صورت توان و قدرت ياري و كمك براي همديگر.